طراحی مجتمع مسکونی در شیراز با تأکید بر جایگاه فضای باز خصوصی در مجموعه های زیستی

نخستین تعاریف از فضای باز در قرن بیستم حاصل نوعی پنداشت "تهی" از فضا و یا هر آن چه از باقی مانده احجام "پر" قابل تصور است، می باشد . فضای باز بیشتر در آن زمان در قالب فرم شناخته شده تا به عنوان یک عملکرد دانسته شود. در تعاریف، آمده است که فضای باز فضایی محصور شده توسط توده های ساختمانی و عناصر طبیعی است که توسط مردم جهت انجام کارهای مشخص و یا حتی نامشخصی از زندگی روزانه اشغال می شود. فضای باز به عنوان یک فضای متعادل کننده و تعمیم دهنده مورد استفاده قرار می گیرد که مکملی برای فضای سبز است. در عین حال فضای باز به عنوان تعدیل تراکم ساختمانی و انسانی از اهمیت محسوسی برخوردار است. فضای باز بستری برای فعالیت ها و رفتارهای انسانی فراهم می کند. درباره طبیعت نظرات و عقاید مختلفی وجود دارد. برخی آن را منبعی برای الهام بخشی در ساخته های بشر می دانند و نیز برخی از جنبه زیبایی شناسانه و بعضی نیز با گرایشی معنوی به آن می نگرند. طبیعت را می توان منبعی فراخ برای انواع بهره گیری ها دانست. طبیعت و سبزینگی در شکل های گوناگون در معماری ایرانی تجلی یافته است. مسئله ی اساسی در این پژوهش، به هم خوردن رابطه کالبد فضای باز با میزان سبزینگی و در واقع هر نوع نمودی از طبیعت، در فضاهای باز مجموعه های مسکونی شهر شیراز است. هدف، طراحی مجموعه ای مسکونی در شهر شیراز است تا با تأکید بر جایگاه فضای باز خصوصی در سطح عرصه های زیستی به هدف دست یافتن به توازن اکوسیستمی و ارتقا جایگاه طبیعت در زندگی انسان ها کمک کند. به نظر می رسد با افزایش آگاهی در زمینه طراحی با توجه به طبیعت، بتوان به هدف پژوهش دست یافت.